Ονείρων Ψίθυροι

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ Είν’ αρκετό το θρόισμα ενός δέντρου. Το κελάηδισμα ενός πουλιού. Καμία φορά μες στη σιωπή το άνοιγμα της πόρτας ή μια φωνή περαστικού. Μα είναι άλλοτε πάλι φορές που αργεί το καλοκαίρι. (ίσως να πνίγηκε μες στην πυκνή ομίχλη ή να πήρε μια για πάντα τον σίγουρο δρόμο). Κι όσοι από εμάς πιστέψανε στην επανάληψη των πραγμάτων. Πως απλώς και μόνο κάτω απ’ αυτόν τον απροσπέλαστο και μαύρο ουρανό θα ‘ρχότανε η Άνοιξη. Τώρα ξέρουν: Τα κλαδιά περιμένουνε ανάσκελα απάνω στον πράσινο δρόμο για λίγο φως. Δίπλα στη ροή του ποταμού ξαπλώνουν οι σταγόνες. Και τα σύννεφα, ακόμη μια φορά, κουβαλούνε βροχή, για να ταράξει εκείνους που ονειρεύονται. Ω, με πόση επιμονή μας συλλαβίζεις τον υπόκωφο ειρμό του κόσμου.